Opis wydarzenia:
Główną ideą ekspozycji jest zademonstrowanie odbiorcom doświadczenia dowodzącego ruchu Ziemi wokół własnej osi. Odchylenie płaszczyzny wahań Wahadła Foucaulta od położenia początkowego jest efektem działania siły Coriolisa – jednej z sił bezwładności działających w obracającym się układzie odniesienia, jakim jest Ziemia.
Po raz pierwszy doświadczenie to zostało pokazane pod kopułą Panteonu w Paryżu 26 marca 1851 roku, kiedy to Jean Bernard Leon Foucault, przy pomocy stworzonego przez siebie wahadła, udowodnił, że Ziemia się kręci. Genialna w swej prostocie idea jego doświadczenia opierała się na założeniu, że gdyby wziąć odpowiednio długie i ciężkie wahadło jego ruch byłby w przybliżeniu ruchem harmonicznym i można by zaobserwować odchylenie płaszczyzny drgań tego wahadła od położenia początkowego wskutek faktu, że odbywa się on w obracającym się układzie odniesienia związanym z Ziemią. Obserwuje się wiec w nim efekt działania sił pozornych, w tym siły Coriolisa. Urządzenie Foucault stanowiło wahadło długości 67 metrów z 28 kilogramową kulą armatnią. Wahadło zostało wprowadzone w ruch przez przepalenie nici przymocowanej do powierzchni kuli. W trakcie eksperymentu płaszczyzna drgań wahadła zmieniała się, a po dłuższej obserwacji można było zobaczyć, że serce wahadła wykonuje ruch zakreślający obraz rozety. Kąt azymutalny, określający położenie płaszczyzny drgań wahadła w danej chwili względem jego płaszczyzny wahań na początku doświadczenia, zmieniał się ze stałą prędkością równą prędkości kątowej obrotu Ziemi. Pełna rozeta została wykreślona z chwilą, gdy Ziemia wykonała pełny obrót. Pokaz zrobił na widzach tak ogromne wrażenie, że podobne wahadła zaczęto budować w różnych miejscach na świecie.
Toruńskie Wahadło Foucaulta ma 33 metry długości, a jego serce waży 35 kg. Pełen obrót płaszczyzny jego drgań (charakterystyczny dla naszej szerokości geograficznej ~ 53oN ) następuje po około 30 godzinach.