Ostatnie lata i miesiące kolejno przynosiły nam wydarzenia napawające lękiem, poczuciem zagrożenia, bezradnością. Wojna w Ukrainie, konflikt palestyńsko – izraelski, pandemia, kryzys ekonomiczny i ekologiczny, rosnące w siłę ruchy neofaszystowskie – to tylko część otaczającej nas rzeczywistości. Z drugiej zaś strony obserwujemy ciągły rozwój medycyny, nowych technologii, czy wreszcie rosnącą siłę sztucznej inteligencji. Żyjemy w poczuciu współistnienia progresu i regresu.

Progres i regres to hasła mocno związane z późnym kapitalizmem. Późny kapitalizm zaś należy rozumieć nie tylko w kategoriach ekonomicznej reprodukcji, ale jako swoistą rzeczywistość historyczną. Jest zarazem systemem społecznym, kulturowym i politycznym. Jest hybrydą, opanowującą nie tylko społeczną świadomość, lecz także rejestr nieświadomości.

Program
KTO ZABIŁ MOJEGO OJCA?

Ojciec zniszczony przez pracę i złe środowisko, w którym dorastał. Syn, który pragnie ojcowskiej miłości, miłości, której ojciec nie jest w stanie mu okazać – nie w takim stopniu, w jakim potrzebuje tego syn. „Kto zabił Mojego Ojca?” opowiada historię burzliwej relacji ojca i syna, naznaczonej takimi tematami, jak przynależność do społeczności, współczucie i toksyczna męskość. Tekst jest sceniczną adaptacją powieści francuskiego autora Édouarda Louisa pod tym samym tytułem, posiadającej silny element autobiograficzny.

„Autobiograficzna powieść Édouarda Louisa „Kto Zabił Mojego Ojca?” jest listem, który nie znajduje odpowiedzi, płaczem rozpaczy syna do ojca. Autor z zawrotną prędkością pędzi przez własną przeszłość, nawigując wrażliwe obszary intymności i traumy. Bestsellerowa powieść, która została przetłumaczona oraz zaadaptowana wiele razy, zagłębia osobistą historię z perspektywy polityczno-filozoficznej. Intymne opowieści są naładowane krytyczną refleksją. Akcja spektaklu osadzona zostaje w sali gimnastycznej, miejscu obsesji na punkcie ciała. Ta metaprzestrzeń odzwierciedla dynamikę opowieści syna, kontrastującą z bezruchem ojca. (…) Spektakl jest wzruszającą odą do ojca pozostawionego bez ratunku. Wstyd, przemoc i niepewność są katalizatorami napięcia pomiędzy ojcem, skazanym na powtarzanie żyć mężczyzn w jego rodzinie, a synem, który został pisarzem. Zdaje się, że wszystko ich różni. Choć autorowi brakuje teraźniejszości, jego wielkim przywilejem jest poznanie życia bez przywilejów. Obsesyjnie powraca do dawnej egzystencji na terenach skazanych na porażkę. Kielich jego cierpienia popijany jest małymi łykami.”

– Andrei Măjeri, reżyser spektaklu.