„Łukasz Breitenbach maluje sytuacje zwyczajne – czasem nawet banalne, zapisuje monotonię towarzyszącą życiu: zapamiętany widok natury, wnętrza i osoby z najbliższego otoczenia. Minimalistyczne ujęcia pomieszczeń mieszkalnych czy postindustrialnych utrzymane zostały w klimacie tajemniczych niedopowiedzeń. Występujące w nich sporadycznie sylwetki ludzi stapiają się z tłem. Cichymi, choć jednocześnie najbardziej znaczącymi aktorami tych przestrzeni są przedmioty: stojące na regale słoiki z zaprawami, złożona na łóżku w pustym pokoju pościel, otwarta szafka kuchenna, przestarzała armatura sanitarna. Rzeczy zdają się mówić więcej niż to, co oznaczają – przechowują w sobie pamięć osób, które wcześniej je używały. Z kolei – tak często pojawiający się w malarstwie artysty – pejzaż oglądany bywa z odległej perspektywy, jest jakby „mijany z dużą prędkością”. Pierwszy plan w zasadzie tu nie istnieje – jego miejsce zajmuje niekiedy krawędź maski samochodu. Na tle opustoszałego krajobrazu, zwykle z obniżoną linią horyzontu, wyłaniają się wyalienowane sylwety budynków i drzew. Zapalone w oknach pojedyncze światła sygnalizują czyjąś obecność, stając się też swego rodzaju znakiem nawigacyjnym, może celem podróży. Całkowicie odrębną, choć niewielką grupę prac na wystawie tworzą – malowane na neutralnym tle i pozbawione zbędnych szczegółów – portrety konkretnych, bliskich artyście osób. Stanowią one wnikliwe studium psychologiczne, skoncentrowane na wyrazie twarzy modela, doskonale wyrażające jego osobowość i przeżywane emocje.”
(Danuta Pałys, fragm. wstępu do katalogu wystawy)

Łukasz Breitenbach – ur. 1988 w Bydgoszczy, polski malarz. Pojęciem tworzenia zainteresował się w wieku pięciu lat. W 1992 roku stawiał pierwsze kroki malarskie uczęszczając do Miejskiego Domu Kultury nr 2 (MDK-u) na bydgoskim Błoniu. W ramach zajęć brał udział w pierwszych artystycznych konkursach. W tym okresie, obserwując naturę, większość czasu spędzał na malowaniu i rysowaniu. W latach 1998 – 2001 kontynuował naukę pod okiem Tomasza Karcza w Pałacu Młodzieży, a następnie Ewy Miller w Miejskim Domu Kultury nr 5 w swoim rodzinnym mieście. Podczas trzyletniej edukacji nauczył się podstaw rysunkowych i malarskich.
W 2007 roku ukończył sześcioletnią Państwową Ogólnokształcącą Szkołę Sztuk Pięknych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Edukacja pod pieczą nauczycieli przedmiotów zawodowych – malarstwa i rysunku (Bogusława Kurasia, Lecha Maciejewskiego, Piotra Wegnera), utwierdziła go w przekonaniu, że malarstwo jest drogą, którą chce dalej podążać. Szkoła ta stała się cennym źródłem wiedzy na temat warsztatu rysunkowego i malarskiego, opanowania proporcji, kompozycji, a także malowania całościowego.
W latach 2008 – 2013 studiował malarstwo sztalugowe na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu na Wydziale Sztuk Pięknych. W 2013 roku obronił tytuł magistra sztuki w pracowni Mieczysława Ziomka. W tym samym roku otrzymał nagrodę od profesora za najlepszy dyplom malarski. Wybrał typowo kolorystyczną pracownię z długoletnią tradycją. Profesor wskazywał mu drogę do myślenia syntetycznego w malarstwie i rysunku. Tym sposobem uczył jak patrzeć i obserwować naturę. Uprawia głównie malarstwo olejne.
Prace artysty prezentowane były na wielu wystawach w kraju oraz za granicą. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, jak i za granicą.