Nieduże kujawskie miasteczko zamieszkałe przez niecałe pięć tysięcy ludzi, leżące na południowym krańcu Równiny Inowrocławskiej. W 1252 r. napisano pierwszy raz nazwę Piotrków w dokumencie, oddającym je wraz z kilkoma wsiami biskupstwu kujawskiemu. Wedle XVI-wiecznego podania miała tu istnieć parafia już w 980 r.; w rzeczywistości powstała ona na początku XIV wieku. W 1738 r. staraniem Bartłomieja Głębockiego, właściciela Piotrkowa, August III nadał mu przywilej lokacyjny. Podczas drugiego rozbioru miasto włączono do zaboru pruskiego, a po krótkim epizodzie Księstwa Warszawskiego weszło w skład Królestwa Kongresowego. Mieszczanie poparli powstanie styczniowe, za co w ramach represji miejscowość utraciła w 1867 r. przywilej lokacyjny. Piotrków mimo to rozwijał się i po 131 latach w 1998 r. odzyskał prawa miejskie.
Miasto może poszczycić się późnogotyckim kościołem św. Jakuba z pierwszej połowy XVI wieku, rozbudowanym w 1864 r. Wnętrze kryje wystrój XVIII i XIX-wieczny, z gotycką rzeźbą piety z początku XV wieku w ołtarzu głównym.
Dodaj komentarz